آزادی

 دولتها معمولا برای توجیه مداخلات خود در بخشهای مختلف حیات سیاسی ، اجتماعی ، فرهنگی و اقتصادی ، مطالبی بیان می دارند ، هدف نوشتار مزبور بررسی این توجیهات و رد آنهاست

 1- تهاجم فرهنگی و گسترش فساد :

  دولتها اعلام میکنند که اگر به فرهنگ و هنر سوبسید ندهند و در بخش فرهنگ مداخله نکنند و مردم را مجبور به مصرف کالاهای فرهنگی خاصی نکنند ، فرهنگ ایرانی اسلامی از میان میرود !

  البته این ادعایی عجیب و دور از حقیقت است.

  اگر یک فرهنگی ریشه در هدایت وحیانی ، فطرت انسانی ، انتخاب آزاد ، دلایل عقلانی ، و وجدان های بیدار و سنتهای تاریخی دارد ، چگونه ممکنست با یک تقابل یا تعامل دو جانبه از میان برود ؟

  ما در کشوری زندگی می کنیم که مردم آن با انتخاب خود جوش و آزادانه خود ، هزینه های زیادی صرف مساجد ، حسینیه ها ، تکایا و هیئت های مذهبی و مدارس دینی وبرپایی مجالس و مراسم مذهبی میکنند ، مراجع و روحانیون و اساتید حوزه و دانشگاه ها و خانواده ها هم از فرهنگ ایرانی و اسلامی حمایت میکنند ، ... پس چه کسی از فرهنگ وارداتی شرقی و غربی حمایت می کند ؟

 براستی اگر دولتها و صدا و سیما برای فرهنگ وارداتی سوبسید ندهند و خرج نکنند ، در ایران کسی خریدار فرهنگ وارداتی و مصنوعی و تزریقی خواهد بود ؟

 آمارها حاکی از آنست که بخش زیادی از بودجه صدا و سیما و سوبسید های فرهنگی ارشادی دولتهای ما صرف تولید موسیقی و تولید فیلم های مبتذل و بدون مخاطبی می شود که با ذائقه و سلایق بومی و فرهنگی ایرانیان هماهنگی ندارد !! ... چرا ؟؟

  آیا اگر دولتها از فرهنگ و هنر و آموزش و پرورش پای خود را بیرون می کشیدند ، جامعه مدنی ایران با انتخاب عقلانی خود ، اینهمه پول صرف " کالاهای فرهنگی مستهجنی " میکرد که هیچ مطلوبیتی برایش نداشت ؟

 1- تحمل مخالف ، تساهل و تسامح ، مدارا ، پذیرش مخالف و متفاوت ، مجاز شمردن و روا داری تنوع و تفاوت

 2- مالکیت و بازار آزاد

 3- استقلال نهادهای مدنی از کنترل های دولتی و وانهادن جامعه و حوزه های مختلف حیات سیاسی و اجتماعی و فرهنگی و اقتضادی به نهادهای مدنی و غیر دولتی

 4- قداست نهاد خانواده و نهادهای مذهبی

 5- تنفر از جنگ ، اشغال و نظامی گری